Ogórek charakteryzuje się wysokimi wymaganiami uprawowymi. Dobór odmiany, stanowisko, nawożenie, zabiegi pielęgnacyjne oraz ochrona pozwalają na uzyskanie plonu wysokiej jakości. Ogórki dzieli się w zależności od przeznaczenia na korniszonowe, konserwowe, sałatkowe i do kwaszenia. Do konserwowania nadaje się większość uprawianych odmian.
Odmiany grubobrodawkowe najlepsze są do kwaszenia. Wyróżnia się także odmiany partenokarpiczne i odmiany z przewagą kwiatów żeńskich. Ogórek najlepiej rośnie na terenach o wczesnej, ciepłej wiośnie. Najlepsze pod uprawę są gleby klasy I-III (piaszczysto-gliniaste, lessy, czarnoziemy lub mady nadrzeczne), ciepłe, szybko nagrzewające się, o dobrej strukturze i bez tendencji do zaskorupiania. Powinny charakteryzować się dużą zawartością próchnicy i składników pokarmowych. Uprawa ogórków na tym samym stanowisku (po innych warzywach dyniowatych) częściej, niż co 3-4 lata powoduje nasilenie chorób grzybowych i szkodników. Dobrymi przedplonami są rośliny motylkowate, wczesne kapustne, cebulowe, zboża, pomidory i ziemniaki. Ogórek ma wysokie wymagania pokarmowe. Na początku wegetacji pobiera dużo azotu i fosforu. Od początku kwitnienia zapotrzebowanie na azot maleje, natomiast wzrasta na potas. Składnik ten odgrywa dużą rolę w rozwoju owoców. Niedobór powoduje ich deformację, a plon znacznie się obniża. Nawożenie mineralne najlepiej ustalać na podstawie wiosennej analizy gleby. Optymalna zawartość składników w 1 litrze gleby wynosi: azot 100-120 mg, fosfor 60-80 mg, potas 160- 220 mg, magnez 70-120 mg, wapń 1500-2000 mg. Zawartość chloru powinna wynosić poniżej 100 mg/l. Ogórek uprawia się głownie z siewu wprost w pole. Doniczkowa rozsada jest wykorzystywana tylko pod osłonami, na zbiór najwcześniejszy. Do zabiegów pielęgnacyjnych należy m.in. zwalczanie chwastów, spulchnianie gleby oraz ochrona przed chorobami i szkodnikami. W uprawie przyspieszonej zaleca się stosowanie osłon z agrowłókniny lub folii perforowanej.
Anna Drzewiecka