Próby chowu strusi w Europie podjęto pod koniec XIX w. w ogrodzie zoologicznym w Marsylii. W 1906 r. sprowadzono je do północnych Niemiec.
W latach sześćdziesiątych XIX w. w Little Karoo Oudtshoorn (Południowa Afryka) utworzono ośrodek hodowli strusi, gdzie głównym kierunkiem użytkowania była produkcja piór ze względu na duże zapotrzebowanie rynku europejskiego na ten produkt.
Przed I wojną światową chów strusi ukierunkowany w celu pozyskiwania piór osiągnął największy rozkwit. Światowa populacja tych ptaków w chowie fermowym wynosiła wówczas około miliona. W 1913 r. wyeksportowano z południowej Afryki do Europy ponad 450 tys. piór. Po wybuchu I wojny światowej doszło do załamania rynku europejskiego i upadku wielu ferm. Pogłowie strusi w latach dwudziestych XX w. zmalało do zaledwie 30 tys.
W kilka lat później chów strusi w Afryce Południowej ponownie rozkwitł dzięki rosnącemu popytowi na skórę. Skóry strusie eksportowano głównie do Europy i USA. Do lat osiemdziesiątych XX w. właśnie handel skórami był głównym kierunkiem użytkowania strusi w tym kraju.
W tychże latach pojawia się zainteresowanie strusim mięsem. W wyniku czego zaczęły powstawać liczne fermy strusie w Afryce, Australii, Ameryce Południowej i Europie.
Obecnie zdecydowanym liderem światowego strusiarstwa jest Republika Południowej Afryki (RPA). Liczba ferm wynosi tam około tysiąca, a populacja strusi około miliona, ze stadem podstawowym liczącym 90-100 tysięcy.
Rozwój hodowli tych zwierząt można zaobserwować także w Botswanie, Namibii i Zimbabwe. Od kilku lat fermy strusi rozwijają się także w Maroku, Tunezji i Egipcie. W USA ptaki te utrzymuje około 12 tysięcy producentów. Dość dynamicznie rozwija się strusiarstwo w Brazylii, Kanadzie, Chile, Australii, Izraelu, Chinach, Japonii, Italii, Hiszpanii, Danii, Niemczech, na Bałkanach, Ukrainie i Litwie.
Aleksandra Szymańska