Przez wieki hodowla owiec podlegała wielu przemianom, które zależne były głównie od sytuacji polityczno-gospodarczej kraju. Hodowla owiec w Polsce przeżywała okresy rozkwitu jak i upadku. Rozwój owczarstwa związany był ściśle z zapotrzebowaniem ludności na wełnę oraz żywność, ale też na nawóz gospodarczy.
Już w XIII w. na terenach Polski hodowano owce grubowełniste pospolite. Na Podhalu utrzymywano cakle, na Rusi Czerwonej (dawna Rzeczpospolita) wrzosówki oraz krukówki, na Pomorzu gatunki nazywane pomorskimi, a w Wielkopolsce owce wielkopolskie. Owczarstwo rozwinęło się do tego stopnia, że w XVI w. wełna pokrywała zapotrzebowanie krajowe. W XIX w. zapotrzebowanie na wełnę w Europie spowodowało, że w Polsce nastąpił największy rozwój owczarstwa cienkowełnistego. W rolnictwie górskim ważną rolę odgrywały owce górskie, których tradycja sięga XV-XVI w.
Owce należą do rzędu parzystokopytnych (Artiodactyla) i rodzaju Ovis (owca). Cechy charakterystyczne tych zwierząt to: dołki łzowe w części twarzowej; gruczoły przedoczodołowe; gruczoły międzyraciczne; rogi u nasady o przekroju trójkątnym.
- Główne typy użytkowe owiec to:
- Typ cienkorunny – główne kryterium szeregujące ten typ to jakość okrywy włosowej, które składa się jedynie z bezrdzeniowych włosów. Owce te mają najgęściejszą okrywę 3-8 tys. włosów/cm2 i produkują najcieńsze włókna o średnicy 14-26 µm. Do tego typu zaliczają się: merynosy australijskie, merynosy amerykańskie, merynosy południowoafrykańskie, merynosy zachodniej i środkowej Europy;
- Typ mięsny – do grupy tej zaliczają się głównie owce „daunowe” (z ang. Downs) hodowane na terenie wyżynnym południowej Anglii, m.in. w Southdown, Suffolk, Hamphshire down;
- Typ długowełnisty – charakteryzuje się dużą masą ciała, szerokim i umięśnionym grzbietem, ma wysoki poziom użytkowości mięsnej, jak i wełnistej. Owce długowełniste są bezrogie. W obrębie tego typu wymienić można rasy: Leicester, Border Leicester, Lincoln;
- Typ użytkowy o wełnie krzyżówkowej – zaliczają się do niego owce, bez względu na pochodzenie, które produkują jednolite, o średniej wartości włókien – 24,4-37-5 µm, a zmienność grubości wynosi nie więcej niż 30 proc. Rasy tego typu: Corriedale, Polska owca nizinna, Polwarth, Columbia.
Źródło: CBR Rolniczy Magazyn Elektroniczny