Określenie to odnosi się do plantacji drzewa twardego, rosnącego szybko w początkowej fazie wzrostu oraz mogącego rozmnażać się przez sadzonki oraz pędy. Zbiór biomasy odbywa się w kilkuletnich cyklach.
Wierzba (Salix sp.) – jest obecnie najpopularniejszą wieloletnia rośliną energetyczną uprawianą w naszym kraju. Za zakładaniem plantacji wierzby przemawia głównie niska cena jej założenia oraz łatwość w dostępie do materiału rozmnożeniowego. Kalkulacje wykonane na potrzeby Energetyki Łęczyńskiej wykazały, że całkowity koszt założenia 1 ha plantacji wyniósł nieco ponad 4 tys.zł. Przeciw inwestowaniu w tę roślinę przemawiają: zawodność plonowania zależna od warunków wilgotnościowych, wierzba jest bowiem rośliną o dużych potrzebach wodnych i powinna być zakładana najlepiej na terenach o wysokim poziomie wód gruntowych; trudny zbiór starszych plantacji oraz kłopotliwa likwidacja plantacji po zakończeniu jej eksploatacji.
Topola (Populus sp.) – roślina ta wymaga gleb przewiewnych i dobrze napowietrzonych oraz wody gruntowej na głębokości 100-200 cm. Zbiór jest prowadzony co 4-5 lat, a roślina może plonować nawet przez 50 lat. Według źródeł amerykańskich dojrzała plantacja topoli daje trzykrotnie większe plony etanolu niż przemysłowa uprawa kukurydzy i nie wymaga corocznych nakładów na orkę, siew, nawożenie, jak to się odbywa w przypadku uprawy kukurydzy. Przekłada się to na istotne zmniejszenie emisji CO2. Topola plonuje lepiej niż wierzba i zawiera znacznie więcej celulozy, co z kolei decyduje o przydatności do przekształcenia na energię. Argumenty przeciw zakładaniu plantacji tej rośliny na cele energetyczne dotyczą głównie oddziaływania dużych monokulturowych upraw na środowisko. W odniesieniu do topoli negatywne efekty takiego oddziaływania są raczej niewielkie.
Źródło: CBR Rolniczy Magazyn Elektroniczny