Merynosy – od wieków uznawane są za jedną z najcenniejszych ras na świecie. Początki ich hodowli sięgają czasów imperium rzymskiego. W XVIII w. znaczący postęp hodowli tej rasy nastąpił w Hiszpanii, a z czasem rozprzestrzenił się w wielu krajach europejskich. Na bazie merynosów hiszpańskich powstał merynos negretti, merynos elektoralny, merynos elektoral-negretti jako rasy typowo wełniste. Z czasem powstały rasy owiec w typie wełnisto-mięsnym jak rambouillet, merynoprekosy, a w XX w. – Ile de France.
Przed 1785 r. pojawiły się merynosy saskie na Lubelszczyźnie. W Królestwie Polskim w 1827 r. merynosy stanowiły już 8,5% ogólnego pogłowia owiec, a metysy (mieszańce) – 32,8%. W owczarstwie już w 1820 r. wprowadzono księgi stadne w owczarni w Ludomach pod Obornikami, której inicjatorem był Ignacy Lipski. Zakłada się, że rasa polski merynos ukształtowała się w połowie XIX w.
Wielki przełom w hodowli owczarstwa w Królestwie Polskim nastąpił w 1883 r., wraz z założeniem owczarni wcześnie dojrzewających rambouilletów w Płomianach, w której skupiono się na hodowli wełnisto-mięsnych ras owiec.
- Charakterystyka merynosa:
- 1. okrągła, kwadratowa budowa ciała owcy;
- 2. szyja krótka i gruba;
- 3. kłęb zupełnie płaski, tułów głęboki, pierś i krzyż szerokie;
- 4. nogi proste i szeroko rozstawne, od zewnątrz pokryte wełną;
- 5. czoło szerokie, u tryków rogi rozrastają się na boki;
- 6. głowa z czupryną do połowy;
- 7. brzuch nieco słabiej obrośnięty;
- 8. na grzbiecie bywa wełna zwarta, szlachetna z prawidłowym, bardzo miernym patem.
W 1919 r. hodowlę rasy merynos prowadzono przede wszystkim w rejonie Poznania i Bydgoszczy, gdzie znajdowały się najlepsze stada mięsno-wełniste. Po I wojnie światowej, owce z tego rejonu eksportowano do Francji, około 40 tys. tuszek jagnięcych. Po II wojnie światowej ze Związku Radzieckiego do Polski sprowadzono merynosy kaukaskie, z Bułgarii – wełnistego merynosa bułgarskiego, a z NRD i RFN krajowego merynosa niemieckiego. W latach osiemdziesiątych XX w. hodowla merynosów skierowana była głównie na użytkowanie mięsne i rozpłodowe. W latach dziewięćdziesiątych XX w. doskonalono merynosa polskiego głównie w kierunku zwiększenia produkcji jagniąt ras plennych.