Konik polski, inaczej konik biłgorajski (kn) – wywodzi się od tarpanów, dzikich koni zasiedlających niegdyś lasy Europy Środkowej. W 1786 r. ostatnie dzikie tarpany leśne umieszczono w okolicach Biłgoraja, a tam w wyniku krzyżówek powstała nowa rasa – konik polski. Po I wojnie światowej rozpoczęto hodowlę tych zwierząt. W Polsce wielką wagę przykłada się do hodowli w czystości rasy. Stada trzymane są w warunkach rezerwatowych (m.in. Stacja Badawcza Rolnictwa Ekologicznego i Hodowli Zachowawczej Zwierząt PAN w Popielnie).
- Główne ośrodki hodowlane:
- w warunkach rezerwatowych: Popielno, Roztoczański Park Narodowy, Stacja Doświadczalna w Stobnicy, Zakład Hodowli Koni Uniwersytetu Przyrodniczego w Poznaniu,
- w warunkach stajennych: Popielno, Roztoczański Park Narodowy, Stado Ogierów Sieraków Wlkp.
Ostatnio rozpoczęto program odtworzenia dzikiej populacji konika polskiego w Bieszczadach (tymczasowo znajdują się w zagrodzie adaptacyjnej w Radziejowej, potem planowane jest wypuszczenie koników na wolność).
Zaletami konika polskiego są: łagodność, wytrzymałość i odporność na choroby, długowieczność oraz płodność. Są to konie późno dojrzewające: dojrzałość fizyczną osiągają w wieku 3-5 lat. Wysokość w kłębie ogierów wynosi średnio 134 cm, a klaczy – 133 cm. Średnia masa zarówno klaczy, jak i ogiera to 380 kg. Umaszczenie jest myszate, a także gniade z pręgą wzdłuż linii grzbietowej.
Zostaw odpowiedź