Można przyjąć, że dane dla Warszawy są średnimi reprezentatywnymi dla całego obszaru kraju. Dlatego poniżej przedstawiono średnie wieloletnie sumy miesięczne napromieniowania słonecznego dla Warszawy na powierzchnie: poziomą i pionową (południową) oraz pochyloną pod kątem 45o (skierowaną na południe) z rozbiciem na składowe promieniowania: bezpośrednie, dyfuzyjne (rozproszone) i odbite (dla powierzchni pionowej i pochylonej) Ustawienie odbiornika energii promieniowania słonecznego pionowo (jest nim np. ściana budynku) w dużym stopniu zmniejsza jego zysk energetyczny w okresie letnim.
Promieniowanie odbite od podłoża stanowi tu już istotny składnik całkowitego napromieniowania. Natomiast w okresie zimowym, do powierzchni pionowej dociera praktycznie ta sama ilość energii słonecznej, co do powierzchni pochylonej pod kątem 45o. Zdecydowana część, około 80%, rocznego nasłonecznienia przypada na sześć miesięcy od kwietnia do września. Promieniowanie słoneczne na obszarze Polski charakteryzuje duży udział składowej dyfuzyjnej. Średnio w skali rocznej blisko 50% energii dociera do powierzchni ziemi w postaci promieniowania rozproszonego. Udział ten jest większy w okresie zimowym i sięga 77%.
Warunki klimatyczne determinują zarówno możliwości wykorzystania energii słonecznej w Polsce, jak również limitują opłacalny okres eksploatacji instalacji słonecznych. Do czasu opanowania technologii długoterminowego (sezonowego) magazynowania energii praktyczne wykorzystanie energii promieniowania w Polsce będzie efektywne jedynie w okresie ww. sześciu miesięcy.